Wat is een Sugarberry Tree Leer over Sugar Hackberry Trees
Inheems in het zuidoosten van de Verenigde Staten, suiker hackberry bomen (Celtis laevigata) te vinden langs beken en uiterwaarden. Hoewel meestal te vinden in vochtige tot natte bodems, past de boom zich goed aan aan droge omstandigheden.
Deze middelgrote tot grote loofboom groeit tot ongeveer 60-80 voet hoog met rechtopstaande vertakkingen en een afgeronde spreidende kroon. Met een relatief korte levensduur, minder dan 150 jaar, is suikerbes bedekt met lichtgrijze schors die glad of licht kurkachtig is. In feite betekent de soortnaam (laevigata) glad. Jonge takken zijn bedekt met kleine haartjes die uiteindelijk glad worden. De bladeren zijn 2-4 centimeter lang en 1-2 centimeter breed en mild gekarteld. Deze lansvormige bladeren zijn lichtgroen aan beide oppervlakken met duidelijke nerven.
In het voorjaar, van april tot mei, bloeien suikerbeukbesbomen met onbeduidende groenachtige bloemen. Vrouwtjes zijn solitair en mannelijke bloemen worden in clusters gedragen. Vrouwelijke bloesems worden hackberry-fruit, in de vorm van besachtige steenvruchten. Elke steenvrucht bevat één rond bruin zaad omringd door zoet vlees. Deze donkerpaarse steenvruchten zijn een grote favoriet van vele soorten dieren in het wild.
Sugar Hackberry Feiten
Sugar hackberry is een zuidelijke versie van gewone of noordelijke hackberry (C. occidentalis) maar verschilt op verschillende manieren van zijn noordelijke neef. Ten eerste is de schors minder kurkachtig, terwijl zijn noordelijke tegenhanger kenmerkende wratachtige schors vertoont. De bladeren zijn smaller, hebben een betere weerstand tegen de bezem van heksen en zijn minder winterhard. Ook is hackberry-fruit van de suiker sappiger en zoeter.
Over het fruit gesproken, is suikerbes eetbaar? Sugarberry werd vaak gebruikt door veel indianenstammen. De Comanche sloeg het fruit tot een pulp en mengde het vervolgens met dierlijk vet, rolde het in ballen en roosterde het in het vuur. De resulterende ballen waren lang houdbaar en werden voedzame voedselreserves.
Inheemse mensen hadden ook andere toepassingen voor suikerbessenfruit. De Houma gebruikte een afkooksel van schors en gemalen schalen om geslachtsziekten te behandelen, en een concentraat gemaakt van zijn schors werd gebruikt om keelpijn te behandelen. De Navajo gebruikte gekookte bladeren en takken om een donkerbruine of rode kleurstof voor wol te maken.
Sommige mensen plukken en gebruiken het fruit nog steeds. Rijp fruit kan worden geplukt van de late zomer tot de winter. Het kan vervolgens aan de lucht worden gedroogd of het fruit een nacht laten weken en de buitenkant op een scherm wrijven.
Sugarberry kan worden vermeerderd via zaad of stekken. Zaad moet vóór gebruik worden gestratificeerd. Bewaar natte zaden in een afgesloten container in de koelkast bij 41 graden F. (5 ° C) gedurende 60-90 dagen. Het gestratificeerde zaad kan vervolgens in de lente worden gezaaid of niet-gestratificeerde zaden in de herfst.
