Kleurstof van indigo-planten Leer meer over het maken van indigo-kleurstof
Het proces van het veranderen van groene bladeren in helderblauwe kleurstof door gisting is al duizenden jaren doorgegeven. De meeste culturen hebben hun eigen recepten en technieken, vaak vergezeld van spirituele riten, om natuurlijke indigokleurstof te creëren.
De geboorteplaats van kleurstof van indigo-planten is India, waar de kleurstofpasta wordt gedroogd in cakes voor transportgemak en verkoop. Tijdens de industriële revolutie bereikte de vraag naar het verven met indigo zijn hoogtepunt dankzij de populariteit van Levi Strauss blauwe denimjeans. Omdat het maken van indigo-kleurstof veel kost, en ik bedoel VEEL bladeren, de vraag begon het aanbod te overtreffen en daarom werd naar een alternatief gezocht.
In 1883 begon Adolf von Baeyer (ja, de aspirineman) de chemische structuur van indigo te onderzoeken. In de loop van zijn experimenten kwam hij erachter dat hij de kleur synthetisch kon repliceren en de rest is geschiedenis. In 1905 kreeg Baeyer de Nobelprijs voor zijn ontdekking en werden spijkerbroeken gered van uitsterven.
Hoe maak je kleurstof met indigo?
Om indigokleurstof te maken, heb je bladeren nodig van een verscheidenheid aan plantensoorten zoals indigo, woad en polygonum. De kleurstof in de bladeren bestaat niet echt totdat deze is gemanipuleerd. De chemische stof die verantwoordelijk is voor de kleurstof wordt indicant genoemd. De oude praktijk om indicant te extraheren en om te zetten in indigo omvat de vergisting van de bladeren.
Eerst wordt een reeks tanks stapsgewijs opgezet van hoog naar laag. De hoogste tank is waar de verse bladeren worden geplaatst, samen met een enzym genaamd indimulsin, dat de indicant afbreekt in indoxyl en glucose. Terwijl het proces plaatsvindt, geeft het koolstofdioxide af en wordt de inhoud van de tank vuilgeel.
De eerste gistingsronde duurt ongeveer 14 uur, waarna de vloeistof in de tweede tank wordt afgevoerd, een stap minder dan de eerste. Het resulterende mengsel wordt geroerd met peddels om er lucht in op te nemen, waardoor het brouwsel de indoxyl tot indigotine kan oxideren. Terwijl de indigotine bezinkt naar de bodem van de tweede tank, wordt de vloeistof weggeheveld. De bezonken indigotine wordt overgebracht naar nog een andere tank, de derde tank, en verwarmd om het fermentatieproces te stoppen. Het eindresultaat wordt gefilterd om eventuele onzuiverheden te verwijderen en vervolgens gedroogd om een dikke pasta te vormen.
Dit is de methode waarmee het Indiase volk al duizenden jaren indigo afleidt. De Japanners hebben een ander proces dat indigo uit de polygonumplant haalt. De extractie wordt dan gemengd met kalksteenpoeder, loogas, tarweschil en sake, natuurlijk, want wat zou je het anders gebruiken om verf te maken, toch? Het resulterende mengsel mag ongeveer een week fermenteren om een pigment te vormen dat sukumo wordt genoemd.
